چهـــره ای دیـگـــر

در جایی که فقط یک دیوانه وجود دارد ، همه مطمئن اند که دیوانه نیستند .

چهـــره ای دیـگـــر

در جایی که فقط یک دیوانه وجود دارد ، همه مطمئن اند که دیوانه نیستند .

فالنامه

بلبلی برگ گلــی خوش رنگ در منقار داشت      و اندر آن برگ و نوا خوش ناله‌های زار داشت  

گفتمش در عین وصل این ناله و فریاد چیست      گفت مـا را جلوه معشوق در ایـن کـار داشت  

یـار اگــر ننشست بـا ما نیست جای اعتراض     پادشاهـی کـامران بـود از گـدایـی عار داشت  

در نمـی‌گیرد نیاز و نــاز مــا بــا حسـن دوست      خـرم آن کـز نـازنینان بخت بـرخـــوردار داشت  

خیز تـا بــر کلک آن نقاش جان افشـان کنیـم      کاین همه نقش عجب در گردش پرگار داشت  

گــر مـریـد راه عشقی فکــر بــدنــامــی مکـن      شیخ صنعان خـرقـه رهـن خانـه خمـار داشت  

وقت آن شیرین قلندر خوش کـه در اطوار سیر      ذکـــر تسبیح ملـک در حلقــــه زنــــار داشت  

چشم حافظ زیـر بـام قصـر آن حـوری سـرشت      شیـــوه جنـات تجــــری تحتها الانهـار داشت 

..

فالنامه ..

زاهـد خلـوت نشیـن دوش بــه میخــانـه شـــد          از سـر پیمـان بـرفـت بـا ســر پیمـانـه شـد

صوفی مجلس که دی جام و قدح می‌شکست         بـاز بـه یـک جـرعـه می عاقل و فرزانـه شـد

شـاهـد عهـد شبـاب آمـده بــودش بــه خــواب         بـاز بـه پیــرانـه ســر عـاشق و دیـوانـه شـد

مغبچـــه‌ای مــی‌گــذشت راه زن دیـــــن و دل          در پـــی آن آشنـــا از همـــه بیـگــانــه شـد

آتــش رخسـار گــل خـرمــن بـلـبـل بســـوخت          چهـــره خنـــدان شـمع آفـت پــــروانـه شـد

گـریـه شــام و سحـر شـکــر کـه ضایع نگشت          قطــره بــاران مــــا گـــوهـــر یـک دانـه شـد

نـرگـس سـاقــــی بخـوانـد آیت افســونـگــری          حـلقــــه اوراد مـــا مجـلـس افســانــه شـد

مـنـــزل حــافــظ کـنـــون بـارگـه پـادشــاسـت          دل بــــر دلــــدار رفت جـــان بــر جانانه شـد 

 

حالم و نگیر ، فالم و بگیر ..

درخت دوستی بنشـان کـه کــام دل بـه بـار آرد       نهـال دشمنی بـر کن کـه رنـج بـی شمـار آرد  

چـو مهمـان خـرابـاتـی بـه عـزت باش با رنــدان        کـه درد سر کشی جانا گـرت مستی خمار آرد  

شب صحبت غنیمت دان کـه بعد از روزگــار مـا        بسی گـردش کنـد گردون بسی لیل و نهار آرد  

عمـاری دار لیلی را کـه مهد ماه در حکم است        خـدا را در دل انـدازش کـه بــر مجنـون گـذار آرد  

بهار عمر خواه ای دل و گرنه این چمن هر سال       چو نسرین صـد گل آرد بـار و چون بلبل هـزار آرد  

خـدا را چــون دل ریشم قــراری بست بـا زلفت        بفــرمـا لعل نــوشین را کــه زودش بـا قـرار آرد  

در ایـن بـاغ از خـدا خواهد دگر پیرانه سر حافظ        نشینـد بــر لب جــویـی و ســروی در کنــار آرد  

 

 

 

یلدا و تفألی به حافظ

جـمالـت آفـتـــاب هــــر نـظـر بــاد                  ز خوبـی روی خوبت خـوبتر بـاد

همـای زلف شـاهین شـهپـرت را                 دل شـاهـان عـالـم زیـر پــر بـاد

کسـی کـو بسته زلفت نـبـاشــد                  چو زلفت در هم و زیر و زبر بـاد

دلـی کـو عـاشـق رویـت نبـاشـد                  همیشه غرقه در خون جگر بـاد

بتـا چـون غمـزه ات نـاوک فشانـد                  دل مجروح من پیشش سپربـاد

چـو لعل شکرینت بـوسـه بخشد                  مـذاق جان من زو پـر شکـر بـاد

مرا از تست هر دم تازه عشقـی                  ترا هر ساعتی حسنی دگر باد

به جان مشتاق روی تست حافظ                 تـرا در حـال مشتـاقـان نظر بـاد   

 

 

اینم هندونه ای که حافظ دیشب زیر بغلم گذاشت  

 

..

یلدا و تفألی به حافظ

بقدر و چهره هر آنکس که شاه خوبان شد           جـهــان بـگیــرد اگـــر دادگستــــری دانـــد  

وفــــا و عهـد نـکــــو بــاشــد ار بـیــامـــوزی           و گـر نـه هـر که تو بینی ستمگری دانـــد  

تـو بندگـی چـو گـدایـان بـه شـرط مزد نکن            کـه خواجـه خـود روش بنده پروری دانـــد  

ز شعـر دلـکـش حــافـظ کـســی بـود آگــاه            کــه لـطـف و سـخــن گفتـــن دری دانـــد  

 

..